Author:
Abstract
Klasik İslam siyaset geleneği üzerine inceleme yapmak için bu geleneği siyasetin temellendirilmesi ve siyasal olanın merkezi ve en yüce değerini ele alarak başlamak pek çok başka çalışmaya ön ayak olması bakımından büyük bir önemi haizdir. Martin Heidegger’e göre temel ve en yüce değere dair bir soruşturma metafizikten başka bir şey değildir ve bu sebeple metafizik onto-teolojidir. Heiddegger’in düşünsel mirasından hareketle Jacques Derrida, onto-teolojinin bir mevcudiyet metafiziği olduğunu söylemekte ve bu metafiziğin temel argümanlarından hareketle kendini akamete uğrattığı durumları gösteren okuma stratejileri – ki `yapıbozum´ olarak adlandırılmıştır. – ile metafiziğin olanaklarını incelemektedir. Bu çalışmada ilkin klasik İslam siyaset geleneğine ait siyasetnameler bu okuma stratejileri üzerinden ele alındığında geleneğin hükümdar-merkezli (monarchocentric) bir metafiziği olduğu ortaya konacaktır. Ardından hükümdarı merkeze alan bu söylemin merkezi yerinden ederek bağlamından çıkardıktan sonra onu yeni bir bağlama nasıl oturttuğu metinler üzerinden gösterilmeye çalışılacaktır.
Keywords
Abstract
Starting with the ground of politics and the centre of the political has a great importance in order to study the tradition of politics of the Classical Islam per se and further studies on it. According to Martin Heidegger, to examine the ground and the utmost one is nothing but metaphysics and due to this, metaphysics is onto-theology per se. Jacques Derrida, following the philosophical inherit of Heidegger claims that the onto-theology is the metaphysics of presence and examines the possibilities and im-possibilities of the metaphysics by tracing the arguments of any metaphysics or what Derrida calls the reading strategies and which was later on called deconstruction. This study will try to prove that tracing the reading strategies of deconstruction, the tradition of politics of the Classical Islam has a monarch-centred (monarchocentric) metaphysics through reading the Book of Politics (Siyasatnama) literature. Next, how this discourse which makes monarch its centre is recontextualised after the centre is displaced by decontextualization will be covered.