Author :
Abstract
Muhatabı inandırma amacına yönelik olarak retorik, sadece konuşma becerisi ile ikna edici argümanları keşfetme yetisi olarak tanımlanır. Bu şekliyle retorik, inandırıcı olmak adına söz hakkı elde etme ya da sözün gücünü elinde bulundurma sanatı olarak görülür. Öyle ki bir ifade, ya kendiliğinden açıktır ya da benzer başka ifadelerle kanıtlanır göründüğü için inandırıcıdır. Her iki durumunda inandırdığı birileri mutlaka vardır. O yüzden her iki durum da inandırıcıdır. İlkinde ifade, kendiliğinden açık olması sebebiyle başka bir ispata gerek duymaksızın inandırıcıdır. Diğerinde ise ifadenin, akla uygun başka açıklamalarla ya da akıl yürütmelerle desteklenmesiyle, inandırıcılığı sağlanır. Ancak burada şöyle bir sorun ortaya çıkar: inandırmak veya inandırıcı konuşmak bize hakikati verir mi? Bu sorun çerçevesinde bu çalışmadaki temel amacımız, Aristoteles retoriğinin inandırmak maksadıyla ortaya koyduğu kanıtlamalarının gerçeği mi yoksa olası gerçeği mi verdiği sorunsalına açıklık kazandırmaktır.
Keywords
Abstract
The rhetoric, which is to convince the purpose, is defined as the ability to discover convincing arguments simply by speaking skills. In this way, rhetoric is seen as the art of having the right to speak or to hold the power of the word in order to be believable. Now, that which is persuasive is persuasive in reference to some one, and is persuasive and convincing either at once and in and by itself, or because it appears to be proved by propositions that are convincing. At first, the statement is convincing without any other reason because it is self-explanatory. On the other hand, the statement is convincing to make any other plausible explanation or reasoning. But here a problem arises: Is it the truth to convince or speak convincingly? The aim of the study, within the framework of this problem, is to clarify the question of whether demonstrations of Aristotle's rhetoric, which he put forward to convince, is the truth or the possible truth.
Keywords
- Aristoteles (1996a). Organon III: Birinci Analitikler. (Çev. H. R. Atademir). İstan- bul: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
- Aristoteles (1996b). Organon V: Topikler. (Çev. H. R. Atademir). İstanbul: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
- Aristoteles (1998). Nikomakhos’a Etik. (Çev. S. Babür). Ankara: Ayraç Yayınevi.
- Aristoteles (2013). Retorik. (Çev. M. H. Doğan). İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
- Aristoteles (2015). İkinci Çözümlemeler. (Çev. A. Houshiary). İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
- Aristotle (2004). Rhetoric. (Trans. W. R. Roberts). New York: Dover Publicati- ons. Arslan A. (2014). İlkçağ Felsefe Tarihi 2. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi
- Avery, R. & diğ. (2003). Redhouse Sözlüğü. İstanbul: Redhouse Yayınevi.
- Batı, U. (2012). Reklamın Dili. İstanbul: Alfa Yayınları.
- Braet, A. C. (1999). The Enthymeme in Aristotle's Rhetoric: From Argumenta- tion Theory to Logic. Informal Logic, 19 (2), 101-117.
- Consigny, S. (1999). Eytişimsel, Retoriksel ve Aristotelesçi Retorik. (Çev. M. K. Sütçüoğlu). Felsefe Tartışmaları, 25, 151-156.
- Çadırcı, A. (2010). Retorik: Aristoteles. Hukuk Gündemi Dergisi, 13 (1), 90-99.
- Çapak, İ. (2011). Gazali'nin Mantık Anlayışı. Ankara: Elis Yayınları.
- Dunbar, K. & Fugelsang, J. (2005). Scientific Thinking and Reasoning,The Camb- ridge Handbook of Thinking and Reasoning. Erişim Tarihi: 13.10.2018. http://www.utsc.utoronto.ca/~dunbarlab/pubpdfs/Cambridgehandbook2005. pdf.
- Emiroğlu, İ. (2013). Klasik Mantığa Giriş. Ankara: Elis Yayınları.
- Hockett, C. F. (1960). The Origin of Speech. Erişim Tarihi: 16.07.2015. http://www.dilbilimi.net/hockett_the_origin_of_speech_1960.pdf.
- Grimaldi, A. W. (1988). Aristotle: Rhetoric II: A Commentary. New York: Fordham University Press.
- Hohmann, H. (2002). Rhetoric and Dialectic: Some Historical and Legal Pers- pectives. Dialectic and Rhetoric. (Eds. F. van Eemeren & P. Houtlosser). USA: Kluwer Academic Publishers.
- Mcadon, B. (2001). Rhetoric is a Counterpart of Dialectic. Philosophy and Rheto- ric, 34 (2), 113-150.
- Meyer, M. (2009). Retorik. (Çev. İ. Yerguz). Ankara: Dost Kitabevi.
- Öner, N. (1986). Klasik Mantık. Ankara: Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi
- Platon (2009). Diyaloglar. (Çev. Komisyon).İstanbul: Remzi Kitabevi.
- Rayman, H. (2010). Stilizm, Retorik, Poetika. Ankara: Gazi Kitabevi.
- Ross, D. (2002). Aristoteles. (Çev. A. Arslan & diğ.). İstanbul: Kabalcı Yayınevi.
- Roskelly, H. (2008),What Do Students Need to Know About Rhetoric? Special Focus in English Language and Composition: Rhetoric. Erişim Tarihi: 26.11.2018. https://securemedia.collegeboard.org/apc/ap06_englang_roskelly_5009.pdf.
- Sebberson, D. (1990). The Rhetoric of Inquiry or the Sophistry of Status Quo? Journal of Economic Issues, 24, 1017-1026.
- Theodorakupulos, V. (2004). Attika Retoriğine Giriş. (Çev. S. Sandalcı). İstanbul: Arkeoloji ve Sanat Yayınları.
- White, J. B. (1985). Law as Rhetoric, Rhetoric as Law: The Arts of Cultural Communal Life. The University of Chicago Law Review, 52 (3), 684-702. Öz: Muhatabı inandırma amacına yönelik olarak retorik, sadece konuşma becerisi ile ikna edici argümanları keşfetme yetisi olarak tanımlanır. Bu şekliyle retorik, inandırıcı olmak adına söz hakkı elde etme ya da sözün gücünü elinde bulundurma sanatı olarak görülür. Öyle ki bir ifade, ya kendiliğinden açıktır ya da benzer başka ifadelerle kanıtlanır göründüğü için inandırıcıdır. Her iki durumunda inandırdığı birileri mutlaka vardır. O yüzden her iki durum da inandırıcıdır. İlkinde ifade, kendiliğinden açık olması sebebiyle başka bir ispata gerek duymaksızın inandırıcıdır. Diğerinde ise ifadenin, akla uygun başka açıklamalarla ya da akıl yürütmelerle desteklenmesiyle, inandırıcılığı sağlanır. Ancak burada şöyle bir sorun ortaya çıkar: inandırmak veya inandırıcı konuşmak bize hakikati verir mi? Bu sorun çerçevesinde bu çalışmadaki temel amacımız, Aristoteles retoriğinin inandırmak maksadıyla ortaya koyduğu kanıtlamalarının gerçeği mi yoksa olası gerçeği mi verdiği sorunsalına açıklık kazandırmaktır. Anahtar Kelimeler: Aristoteles, retorik, kanıtlama, entimem, temsil.
