Author :
Abstract
Siyaset felsefesinde David Hume, adaletin kökenine ilişkin tartışmalarda rasyonalist ve sözleşmeci yaklaşımlara karşı güçlü bir empirist karşı çıkışı ifade eder. Nitekim adaletin apriori ve ussal bir temeli olduğu argümanına karşıt bir yaklaşımla, düşüncelerini tarihsel-şüpheci bir çizgiye oturtan Hume’un adaletin kökenine ilişkin açıklamaları 20. yüzyılda Hayek ve Nozik’te yeniden yaşam bulmuştur. Bu bağlamda makale Hume’un adalet kuramının etik içerimini konu edinmektedir.
Keywords
Abstract
In political philosophy, David Hume, in the debate over the origin of justice, argues for a strong empiricist views in contrast to rationalist and contracting approaches. Indeed, Hume’s ideas about the origins of justice in a historical-skeptic perspective in opposition to the argument of that justice has a rational and a priori basis have been revived again by Hayek and Nozic in the 20th Century. In this context, the article aims to expose epistemological and ethical implications on Hume's theory of justice.<
Keywords
- Aktaş, S. (2001). Hayek’in Hukuk ve Adalet Teorisi. Ankara: Liberte Yayınları.
- Aşkın, Z. (2002). Kant’ın Kuramsal Metafizik Eleştirisi Hakkındaki Bazı Düşün- celeri. Felsefe Dünyası, 36, 137-150.
- Beauchamp, T. L. (1998). Introduction. D. Hume, Enquiry Concerning the Principles of Morals (ed. T. L. Beauchamp). Oxford: Oxford University Press.
- Cassirer, E. (1988). Kant’ın Yaşamı ve Öğretisi (çev. D. Özlem). İzmir: Ege Üniversi- tesi Yayınları.
- Copleston, F. (1998). Felsefe Tarihi: Berkeley & Hume (çev. A. Yardımlı). İstanbul: İdea Yayınevi.
- De Bruin, B. (2005). Game Theory in Philosopy. Topoi, 24, 197-208.
- Harrison, J. (1981). Hume’s Theory of Justice. Oxford: Clarendon Pres.
- Hume, D. (1997). İnsan Doğası Üzerine Bir İnceleme (çev. A. Yardımlı). İstanbul:
- Hume, D. (2009). İnsan Doğası Üzerine Bir İnceleme (çev. Ergün Baylan). Ankara: BilgeSu Yayıncılık.
- Hume, D. (2010). Ahlak (çev. Nil Şimşek). İstanbul: Dergâh Yayınları.
- Kant, I. (1993). Arı Usun Eleştirisi (çev. A. Yardımlı). İstanbul: İdea Yayınevi.
- Kılınç, Z. A. (2004). Hume’s Liberalism: An Early of Social Capital. PhD Thesis. Pittsburgh: University of Pittsburgh Faculty of Arts and Sciences.
- Moore, J. (2012). Hume’s Theory of Justice and Property. Political Studies, 24 (2), 103-119.
- Sabine, G. (1969). Siyasal Düşünceler Tarihi II (çev. A. Öktem). Ankara: Sevinç Matbaası.
- Skirbekk, G. & Gilje, N. (1971). Antik Yunan’dan Modern Döneme Felsefe Tarihi (çev. E. Akbaş & Ş. Mutlu). İstanbul: Üniversite Kitabevi.
- Yayla, A. (2002). Liberalizm. Ankara: Liberte Yayınları.
- Yellin, M. E. (2008). Indirect Utility, Justice, and Equality in the Political Tho- ught of David Hume. Journal of Medicine and Philosophy, 24, 352-364. Özet: Siyaset felsefesinde David Hume, adaletin kökenine ilişkin tartışmalarda rasyonalist ve sözleşmeci yaklaşımlara karşı güçlü bir empirist karşı çıkışı ifade eder. Nitekim adaletin apriori ve ussal bir temeli olduğu argümanına karşıt bir yaklaşımla, düşüncelerini tarihsel-şüpheci bir çizgiye oturtan Hume’un adaletin kökenine ilişkin açıklamaları 20. yüzyılda Hayek ve Nozik’te yeniden yaşam bulmuştur. Bu bağlamda makale Hume’un adalet kuramının etik içerimini konu edinmektedir. Anahtar Kelimeler: Etik, erdem, adalet, öz-sevgi, altın çağ, ılımlı kıtlık, toplum.
