Author :
Abstract
Kişisel özdeşlik probleminde, zaman içindeki tüm değişimlere karşın kişinin, kendini aynı kişi olarak algılamasını sağlayan şartların gerekli ve yeterli koşulları sorgulanmaktadır. Kişisel özdeşlik sorununu açıklamaya çalışan kuramlar, indirgemeci ve indirgemeci olmayan kuramlar şeklinde iki ana başlıkta incelenebilir. İndirgemeci olmayan kuramlar, kişisel özdeşliğin daha basit alt süreçlere indirgenerek açıklanabileceğini reddeder. İndirgemeci kuramlar ise kişisel özdeşliğin fiziksel veya psikolojik olarak daha alt süreçlere indirgenerek açıklanabileceğini ileri sürer. Bellek ölçütünde, kişinin kendi geçmişini hatırlaması için, geçmişteki kişi ile aynı kişi olmasının baştan kabul edilmesi zorunluluğu nedeniyle, bellek ölçütünün döngüsel olduğu kabul edilmektedir. Döngüsellik argümanını aşmak için Quasi-memory (Q bellek) argümanı ileri sürülmüştür. Quasi-memory argümanı esas olarak geçmişteki bir olayı yaşayan kişi ile hatırlayan kişinin aynı kişi olmak zorunda olmadığı kabülüne dayanmaktadır. Bu makalede Quasi-memory argümanını savunan ve karşı çıkan görüşler, felsefi açıdan ve modern nöropskolojinin bellek teorileri dikkate alınarak incelenecektir. Bellek sistemlerinin geleceğe yönelik planlı davranışa yardımcı olmak üzere evrimleştiğine dikkat çekilecek ve belleğin kişisel özdeşlik sağlamak gibi bir amacı olmadığı ortaya konulacaktır.
Keywords
Abstract
In the problem of personal identity, the necessary and sufficient conditions that allow the person to perceive themselves as the same person despite all the changes over time are questioned. The theories that try to explain the problem of personal identity can be examined under two main headings; reductionist and nonreductivist theories. Nonreductive theories deny that personal identity can be explained by reducing it to simpler sub-processes. Reductionist theories suggest that personal identity can be explained by reducing to physical or psychological sub-processes. The memory criterion is considered to be cyclical because it has to be accepted that the person is the same person as the past person to remember his or her own past. In order to circumvent the cyclic argument, the Quasy-memory argument is proposed. The quasi-memory argument is based mainly on the assumption that the person who experiences a past event and the person who remembers it does not have to be the same person. It will be noted that memory systems have evolved to assist future planned behavior and will be claimed that memory systems have no purpose to provide personal identity.
Keywords
- Baddeley, A. & Eysenck, M. W. & Anderson, M. C. (2009). Memory. New York: Routledge.
- Bernecker, S. (2004). Memory and Externalism. Philosophy and Phenomenomenical Research, 69 (3), 605-632.
- Bernecker, S. (2007). Remembering without Knowing. Australasian Journal of Philolosphy, 85 (1), 137-156.
- Bernecker, S. (2008). The Metaphysic of Memory. Dordrecht: Springer.
- Bernecker, S. (2012). Memory: A Philosophical Study. Oxford: Oxford University Press.
- Buford, C. (2009). Memory, Quasi-Memory and Pseudo-Quasi-Memory. Australasian Journal of Philosophy, 87 (3), 465-478.
- Campbell, J. (1999). Schizophrenia, the Space of Reasons, and Thinking as a Motor Process. The Monist, 82 (4), 609-625.
- Coliva, A. (2002). Thought Insertion and Immunity to Error through Misidentification. Philosophy, Psychiatry, & Psychology, 9 (1), 27-34.
- Conway, M. A. (2001). Sensory-Perceptual Episodic Memory and Its Context: Autobiographical Memory. Philosophical Transactions of the Royal Society B: Biological Sciences, 1413, 1375-1384.
- Conway, M. A. (2005). Memory and the Self. Journal of Memory and Language, 53, 594-628.
- Conway, M. A. & Singer, J. A. & Tagini, A. (2004). The Self and Autobiographical Memory: Correspondance and Coherence. Social Cognition, 22 (5), 491-529.
- De Brigard, F. (2014). Is Memory for Remembering? Recollection as a Form of Episodic Hypotetical Thinking. Synthese, 191 (2), 1-31.
- Gardnier, J. M. (2001). Episodic Memory and Autoneotic Consciosness: A First- Person Approach. Philosophical Transactions of the Royal Society B: Biological Sciences, 1413, 1351-1361.
- Gazzaniga, M. S. & Ivry, R. B. & Mangun, G. R. (2009). Cognitive Neuroscience: The Biology of the Mind. Newyork: W.W. Norton.
- Hamilton, A. (2007). Memory and Self Consciousness: Immunity to Error through Misidentificiation. Synthese, 171 (3), 409-417.
- Keven, N. (2015). Events, Narratives and Memory. Synthese, 193 (8), 2497-2517.
- Kim, J. (2011). Philosophy of Mind. Philadelphia: Westview Press.
- Klein, S. B. (2016). Autoneotic Consciousness: Reconsidering the Role of Episodic Memory in Future-Oriented Self Projection. The Quarterly Journal of Experimental Psychology, 69 (2), 381-401.
- Klein, S. & Nichols, S. (2012). Memory and the Self of Personal Identity. Mind, 483, 677-702.
- Kourken, M. (2016). Mental Time Travel: Epizodic Memory and Our Knowladge of the Personal Past. Cambridge, MA: The MIT Press.
- Locke, J. (2007). İnsanın Anlama Yetisi Üzerine Bir Deneme, I. II. Kitap. (Çev. M. Delikara Topçu). İstanbul: Öteki Yayınevi.
- Noonan, H. W. (2003). Personal Identity. New York: Routledge.
- Northoff, G. (2000). Are Q-Memories Empirically Realistic? A Neurophilosophi- cal Approach. Philosophical Psychology, 13 (2), 191-211.
- Parfit, D. (1984). Reasons and Persons. Oxford: Clarendon Press.
- Perry, J. (1975). Personal Identity. Los Angales: University of California Press.
- Recenati, F. (2012). Immunity to Error through Misidentificition: What It Is and Where It Comes from. Immunity to Error through Misidentificition. (Eds. S. Prosser, & F. Recenati). Cambridge: Cambridge University Press, 180-201.
- Roache, R. (2006). A Defence of Quasi-Memory. The Royal Institute of Philosophy, 81 (2), 323-355.
- Robins, S. (2016). Misremembering. Philolosophical Psychology, 29 (3), 432-447.
- Schechtman, M. (1990). Personhood and Personal Identity. The Journal of Philosophy, 87 (2), 71-92.
- Searle, J. R. (2004). Mind: A Brief Introduction. Oxford: Oxford Unversity Press.
- Shomaker, S. (1968). Self-Reference and Self-Awareness. Journal of Philosophy, 65, 555-567.
- Shomaker, S. (1970). Persons and Their Pasts. American Philosophical Quarterly, 7 (4), 269-285.
- Slors, M. (2001). The Diachronic Mind: An Essay on Personal Identity, Psychological Continuity and the Mind–Body Problem. Dorthrecht: Springer Science+Business Media.
- Slors, M. (2007). Two Conceptions of Psychologcal Continuty. Philosophical Explorations, 1 (1), 61-80.
- Snowdon, P. F. (1991). Personal Identity and Brain Transplants. Royal Insitutue of Philosophy Supplement, 29, 109-126.
- Squire, L. R. (2004). Memory Systems of the Brain: A Brief History and Current Perspective. Neurobiology of Learning and Memory, 82, 171-177.
- Squire, L. R. (2009a). The Legacy of Patient H. M. for Neuroscience. Neuron, 61
- Squire, L. R. (2009b). Memory and Brain Systems: 1969-2009. The Journal of Neuroscience, 29 (41), 12711-12716.
- Tulving, E. (1983). Elements of Episodic Memory. Oxford: Oxford University Press.
- Tulving, E. (2002). Episodic Memory: From Mind to Brain. Annual Review of Psychology, 53 (1), 1–25.
- Tulving, E. (2005). Episodic Memory and Autonoesis: Uniquely Human? The Missing Link in Cognition: Origins of Self-Reflective Consciousness. (Eds. H. Terrace, & J. Metcalfe). Oxford: Oxford University Press, 3-56.
- Vandekerckhove, M. & Pankseep, J. (2009). The Flow of Anoetic to Neotic and Autoneotic Consciousness: A Vision of Unknowing (Aneotic) and Knowing (Neotic) Consciousness in the Remembrance of Things Past and Imagined Futures. Consciousness and Cognition, 18, 1018-1028.
- Vandekerckhove, M. & Burnes, L. & Pankseep, J. (2014). The Emergence of Primary Anoetic Consciousness in Episodic Memory. Fronteris in Behavirol Neuroscience, 7, 1-8.
- Werning, M. & Cheng, S. (2017). Taxonomy and Unity of Memory. The Routladge Handbook of Philolophy of Memory. (Eds. S. Bernecker, & M. Kourken). London and New York: Routledge, 7-20.
- Woodruff-Pak, D. (1993). Eyeblink Classical Conditioning in H.M.: Delay and Trace Paradigms. Behavioral Neuroscience, 107, 911-925. Öz: Kişisel özdeşlik probleminde, zaman içindeki tüm değişimlere karşın kişinin, kendini aynı kişi olarak algılamasını sağlayan şartların gerekli ve yeterli koşulları sorgulanmaktadır. Kişisel özdeşlik sorununu açıklamaya çalışan kuramlar, indirgemeci ve indirgemeci olmayan kuramlar şeklinde iki ana başlıkta incelenebilir. İndirgemeci olmayan kuramlar, kişisel özdeşliğin daha basit alt süreçlere indirgenerek açıklanabileceğini reddeder. İndirgemeci kuramlar ise kişisel özdeşliğin fiziksel veya psikolojik olarak daha alt süreçlere indirgenerek açıklanabileceğini ileri sürer. Bellek ölçütünde, kişinin kendi geçmişini hatırlaması için, geçmişteki kişi ile aynı kişi olmasının baştan kabul edilmesi zorunluluğu nedeniyle, bellek ölçütünün döngüsel olduğu kabul edilmektedir. Döngüsellik argü- manını aşmak için Quasi-memory (Q bellek) argümanı ileri sürülmüştür. Quasimemory argümanı esas olarak geçmişteki bir olayı yaşayan kişi ile hatırlayan kişinin aynı kişi olmak zorunda olmadığı kabülüne dayanmaktadır. Bu makalede Quasi-memory argümanını savunan ve karşı çıkan görüşler, felsefi açıdan ve modern nöropskolojinin bellek teorileri dikkate alınarak incelenecektir. Bellek sistemlerinin geleceğe yönelik planlı davranışa yardımcı olmak üzere evrimleştiğine dikkat çekilecek ve belleğin kişisel özdeşlik sağlamak gibi bir amacı olmadığı ortaya konulacaktır. Anahtar Kelimeler: Kişisel özdeşlik, bellek sistemleri, döngüsellik argümanı, Quasi-memory.
