Author:
Abstract
Makale yalnızca ‘Mantıksal Davranışçılık’ denen öğretiyi ele alıyor. Bu durum, 1930 ve 1940lı yıllarda pek rağbet görmemesine rağmen, daima psikolojik kavramlarla kafası karışmış olan, o kavramları nasıl öğreneceğimiz hakkında bir anlatım olarak iç gözleme başvurmanın değersizliğinin ayırdında olan ve de zihni beyinle özdeşleştirmeye eğilimi olmayan bir kimse için ilgi uyandıran bir çekiciliğe sahip olacaktır. Bu incelemede tartışılan davranışçılık ve indirgemeciliğin elbette başka biçimleri de vardır. Carnap’ın görüşlerinden hareketle, çalışma eğer okuyucuyu zihin felsefesinin kuşkusuz en önemli figürü olan Wittgenstein’ın eserlerine sürüklerse, amacına hizmet etmiş olur. Bununla birlikte, onun Felsefî Soruşturmalar veya Zettel adlı eserinin yansıma ve gözlemlerinin, bir şekilde başka kurama yol açacağı beklenmemelidir. Onun metaforunu kullanmak için, uygun felsefî çalışmalar sadece anlayışımızdaki düğümleri çözer.<
Keywords
Abstract
The paper deals exclusively with the doctrine called ‘Logical Behaviorism’. Although this position does not vogue it enjoyed in the 1930s and 1940s, it will always possess a compelling attraction for anyone who is perplexed by the psychological concepts, who has become aware of worthlessness of an appeal to introspection as an account of how we learn those concepts, and he has no inclination to identify mind with brain. There, of course, are other forms of behaviorism, and of reductionism, which is might have discussed in this essay. From Carnap’s point of views, it will serve its purpose if it leads the reader into the writings of Wittgenstein, who is easily the most important in the philosophy of mind. It should not be expected, however, that the reflections and observations of his Philosophical Investigations or his Zettel will somehow add up to another theory. To use his metaphor, philosophical work of the right sort merely unties knots in our understanding.<