Author :
Abstract
Bu çalışmanın merkezindeki soru, metinlerinde sık sık hayvanların uğradığı sömürüye dikkat çeken ve bizi diğer türlerle yeni akrabalıklar kurmaya çağıran Donna Haraway’in niçin veganizmi de savunmadığı, hatta bu pratiğe mesafeli durduğudur. Bu soruyu yanıtlamaya çalışırken özellikle de Haraway’in When Species Meet (2008) kitabındaki yabandomuzu avlama örneği üzerinde duracağım. Bu örnekte ve Haraway’in diğer metinlerinde ve söyleşilerinde de görüldüğü gibi, Haraway’in veganlığa karşı çıkma sebebi, onu hayvanlarla ilişkilerimizi koparan, yasaklayıcı ve hayvanlarla ilişkilerimizde bize ahlaki saflık vadeden bir pratik olarak görmesidir. Haraway’in bu görüşlerine iki itirazda bulunacağım. Öncelikle, bir hayvanı öldürmenin onunla ilişkilenmenin yollarından birisi olamayacağını, aksine onunla ilişkiler kurmamızı imkânsız hâle getirdiğini öne süreceğim. İkinci olarak ise Haraway’in veganizmi dar bir çerçeveye sıkıştırdığını, veganizmin zaten böyle bir ahlaki saflık vadetmediğini iddia edeceğim. Yine de Haraway’in görüşlerinin vegan etiğe önemli içgörüler sağlayabileceğini, ancak bunun yolunun Haraway’in de kendisinden beslendiği feminist hayvan etiğinin ihtimam anlayışına bağlı kalmaktan geçtiğini söyleyerek çalışmamı sonlandıracağım.
Keywords
Abstract
The central question of this study is why Donna Haraway—who frequently draws attention to the exploitation of animals in her work and urges us to form new kinships with other species—does not advocate veganism and even maintains a distance from this practice. To explore this question, I will focus particularly on the example of feral pig hunting that Haraway discusses in When Species Meet (2008). This example, along with Haraway's other texts and interviews, illustrates that Haraway's opposition to veganism stems from her view of it as a prohibitive practice that severs our relationships with animals and offers a false promise of moral purity in our interactions with them. I will raise two objections to Haraway’s position. First, I will argue that killing an animal cannot constitute a form of relating to it; on the contrary, it renders such a relation impossible. Second, I will claim that Haraway construes veganism too narrowly and that veganism does not, in fact, promise such moral purity. I will conclude by suggesting that while Haraway's perspective can nonetheless offer valuable insights for vegan ethics, these insights are best realized through a commitment to care as developed within feminist animal ethics, from which Haraway herself draws.
