Author :
Abstract
Ontolojinin tam ortasında bağlantı, aşkınlaşma ve geçişlilik sorunu tarafından kat edilen bir parça-bütün bilmecesi durmaktadır. Materyalizm, onun geleneksel formu olan determinizm ve ortaya çıkış (emergence) şeylerin aynı anda içsel ve dışsal varoluşlarını ve birbirleriyle etkileşimlerini, yani varoluşun sürekliliğini ifade etmeyi başaramayarak ontolojiyi metafizik bir boşlukla baş başa bırakmışlardır. Halbuki mevcudat, güzellik temelinde anlaşıldığı an, varoluşun kaleydoskopik sürekliliği birden kendini görünür kılar. Güzellik, aşkınlaşmayı ve zihinselliği mevcudatın zati niteliği kılarak tüm eşyayı güzellik temelinde ve yönelimiyle inşa olan kesintisiz bir estetik akışı olarak yeniden kurgularken ontoloji ve estetik birbirlerinin ayna görüntüsü oluverir: “Güzellik onları komşu parçalarla olan ilişkilerinden çekip almaksızın parçaların diğer bütünler için görülebilir ve erişilebilir olmalarına izin verir.” İşte Lars Spuybroek, başta Platon, Kant ve Burke olmak üzere Alfred North Whitehead, Charles Hartshorne ve William Hogarth gibi isimleri birlikte okuyarak Heidegger’in dört katmanlı statik Varlığına alternatif, mevcudat arenasının estetik sürekliliğini gözler önüne seren kendi diyagramını ortaya koyuyor.
Keywords
Abstract
At the very center of ontology lies a part-whole puzzle traversed by the problem of connection, transcendence, and transition. Materialism, in its traditional form of determinism and emergence, has left ontology alone with this metaphysical void by failing to express the simultaneous internal and external existences of things and their interactions, that is, the continuity of existence. However, when existence is understood based on beauty, the kaleidoscopic continuity of existence suddenly becomes visible. Beauty, by making transcendence and mentality the inherent quality of existence, reconfigures all things as a continuous aesthetic flow built on and oriented towards beauty, while ontology and aesthetics become mirror images of each other: “beauty allows parts to be visible and accessible for other wholes without isolating them from their relationships with neighboring parts.” Here, Lars Spuybroek, reading names like Plato, Kant, and Burke, as well as Alfred North Whitehead, Charles Hartshorne, and William Hogarth together, presents his own diagram that reveals the aesthetic continuity of the arena of existence as an alternative to Heidegger’s four-layered static Being.
